မီးေတာက္ရမ္သမ္ (တာရာမင္းေဝ)

မီးေတာက္ရမ္သမ္

~~~~~~~~~

{1}

အခုလုိ …
လွပေအးစက္ေနတဲ့ညမွာပဲ
ငါ … ပ်ဳိးထားတဲ့ ျမႏွင္းဆီဟာ …
ၾကယ္တစ္ရာ ျခံရံၿပီး ေၾကြက်သြားခဲ့တယ္

တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ မီးအိပ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စုိလက္လာၿပီလုိ႔
မႈိင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ
တီးတုိးေျပာၾကားလုိက္တယ္

“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ”… ဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့နိဂုံးလုိ
ေနာက္ဆုံးမွာ …
မီးခုိးလုံးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ့မလား…လုိ႔
ႏႈတ္ခမ္းကုိက္ၿပီး…ငါစဥ္းစားဖူးတယ္

လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ျပဳစားဖုိ႔
ဘယ္နတ္ဘုရားထံမွာ
နင့္လက္ေတြ ျဖန္႕ကား ေတာင္းခံခဲ့သလဲ …
ငါ့ရာဇဝင္ ခပ္က်ဲက်ဲကုိ
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လုိက္ခ်င္တယ္
သံေယာဇဥ္…ဆုိတာ
အေရာဝင္လုိ႔မေကာင္းတဲ့ ေခြးကေလးပါပဲ …

ေလာကဓံဦးတုန္းက …
အလြန္းအၾကဴး ေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ…စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ…
အသည္းကြဲတယ္…ဆုိတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တုိးတုိးညည္းရင္းက …
ထိရွခဲ့တဲ့…ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာ တစ္ခ်က္ပါ…
သုိးေက်ာင္းသားရဲ့ ခံႏုိင္ရည္နဲ႔
နတ္ဘီလူးေတြရဲ့ သတိရျခင္းမ်ဳိးက
ငါ့ကုိ…ဆီးမုိးထားတယ္…

စက္ရုပ္ကုိ ဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရဲ႕…မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ…
ငါ…ဘယ္လုိမွ ေမ့မရတဲ့
မဟာလကာၤ တစ္ပုိင္းတစ္စ…ရွိေနေလရဲ့

အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ
ငါ ျပန္လည္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါမယ္…
ခ်စ္ေသာ..ဖဲႀကိဳးဝါကေလးရယ္…
{လက္နက္မပါဘဲ…
စစ္ဝကၤပါမွာ ငါ…မတုိက္ရဲဘူး…}
ညံ့တယ္လုိ႔ပဲ…
လက္ညိွဳးထုိးၿပီး ေျပာလုိက္ပါေတာ့…

လွ်ပ္စစ္မွ်င္တန္းလုိ…
ပူလင္းျပင္းထန္လြန္းတဲ့
သူရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႔ဖက္မႈေတြထဲ…
ခု…ရထားတုိ႔ ဥၾသဆြဲလုိက္ၾကၿပီ…
“…ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ…
…အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ…”တဲ့

{2}

အေရွ႕ေလေတြတုိက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတုိ႔ရဲ့ ျမရာပင္အုိႀကီးဟာ
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ ယိမ္းထုိးေနေတာ့တယ္ …

ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ စည္းအျပင္
ေႏွာင္းရိပ္ေတြ တစ္လြင္လြင္နဲ႔
ထင္ေယာင္ထင္မွား
လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ…
နင့္အေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ

ထိပ္ထားရယ္...
အီဂ်စ္ ျပကၡဒိန္ထဲက
မုိးတိမ္ေတြ ရြာမယ့္ေန႔
နင္နဲ႔ငါ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကရင္
ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္..

ငါက ဆပ္ျပာပူေဖာင္းကုိ ခုိစီးၿပီး
ျမင့္မုိရ္ေတာင္ႀကီးနဲ႔တုိက္မိမွာ
စုိးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့…၊
ဒါေပမဲ့…
ေလေပြလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွ
တုန္ဝါးေဖ်ာ့ေအး
“သစၥာ”ကုိ ပဲ့တင္သံနဲ႔ပဲ ျပန္ေပးႏုိင္ခဲ့သူ…

ငါ့ကုိသတ္…ငါ့ရင္ဘတ္ကုိ ထုိးခြဲေဖာက္လွန္ၾကည့္
ငါ့လက္သီးထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့
သုညတစ္လုံးပဲ ရွိလိမ့္မယ္…

ဝုိင္ယာႀကိဳးေတြ
“ေထာင္း”ခနဲ မီးပြင့္ျပတ္ေတာက္ၿပီး
ရုတ္ခ်ည္း ေမွာင္အတိက်သြားတဲ့
“အႏၶ”တုိ႔ရဲ့ အိမ္အုိမွာ…
ေတေလပီသစြာ…ငါေနတယ္

တိတ္ဆိတ္…ျပာလဲ့ေနတဲ့ည…
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငုံၿပီး…
“….”ကုိ ခ်စ္တယ္…လုိ႔
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္…ဟစ္ေအာ္ တမ္းတရတာ..
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ…

“အုံ႕ပုံးခ်စ္” သီခ်င္းကုိ
မဆုိခ်င္ဘဲ ဆုိရတာ
ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးကုိ
ကုိက္မ်ဳိရသလုိပါပဲ…လုိ႔
အက္ကြဲေနတဲ့ မယ္ဒလင္ႀကီးက…
ငါ့ကုိေျပာျပတယ္

အဲဒီလုိနဲ႕…
မုိးကုိ ဆန္႔ေျမွာက္ထားတဲ့
မမီႏုိင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟုိး…တုန္းကလုိပဲ
ငါ့ဆီမွာ…ေျမမႈန္ေတြ စြန္းထင္လွ်က္ပါပဲေလ…

{3}

ဟိုးငယ္​ငယ္​ ​ေက်ာင္​းမ​ေျပးတတ္​ခင္​တုန္​းက 
ခ​ေရပြင္​့ျပထားတဲ့ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚ ခုန္အုပ္ၿပီး
မင္နီေတြ ရဲခနဲ႔ သုတ္သြားဖူးတယ္

ငါ…သတၱိေကာင္းကင္မွာ..နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္…ႏွစ္…သုံး
အနက္ရႈိင္းဆုံး ထုိးက်ပစ္လုိက္တယ္
ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ…

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ႕
မဟာဘုတ္ ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း “အဓိပတိဘြား” ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကုိး

အိမ္အျပန္ ညမ်ားစြာမွာ…
ဘယ္သူမွ မေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြ ေပြ႔ပုိက္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ “လူမုိက္”လုိျပန္ေခၚခဲ့ရတယ္

1993…1994…
ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးေျမ႕ေၾကကြဲ
လမ္းေဘးအုတ္ခုံေပၚ လဲက်ေနတယ္…

ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ့ အဆိပ္နဲ႔
နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပုံျပင္
မျမင္ဘူးေသာ ေန႔မ်ား…ညမ်ား
ပိေတာက္ပုိင္းဖ်ားမွာ…ဝပ္တြားစုရုံး
ငါ့ကုိ…ခ်ည္ထုံးခဲ့တာ…
{ခု…အခ်ိန္တုိင္ေအာင္…}
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလုိ႔ကြယ္

{4}

ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းေကြ႔က
ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်စ္ပဆီေတြလုိ
ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကုိ
ရယ္ကာေမာကာ ျပန္ေျပာႏုိင္တဲ့ အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ႔ ႀကိဳးစားေမြးႏုိင္ခဲ့ၿပီ

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ေၾကးေခတ္
ႏ်ဴကလီးယား ကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလုံးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ ငါ့…ေၾကညာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကုိ ထာဝရ ခ်စ္ေနမယ္ဆုိတာပါပဲ…

ထိပ္ထားရယ္…
ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္…
ဂႏ ၳဝင္ ပန္းပုရပုဒ္မွာ…
နန္းသုံးအကၡရာနဲ႔ ျခယ္မႈန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသုံးလုံးကုိ
စီရီသီကုံးေပးခ်င္တယ္…

နင့္အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
မုိးေပၚကုိဦးေမာ့ၿပီး
၀င္းပစြာ လင္းျမတုန္ခါေနတဲ့
ေရႊဝါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလုိပါပဲ…

ေက်ာင္းေရွ႕က စံပယ္ရုံမွာ
ဗီးနပ္စ္ရဲ႕ နကၡတ္တုိ႔ တလက္လက္ ျပာေ၀မႈန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ…
လမင္းကေလး သာခဲ့ဖူးတယ္…

ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ့
ပန္းရုပ္လႊာကုိ ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ညိႈးေခြ ေျဖမေျပသူေလး အတၳဳပၸတၱိ
ျမရာပင္ႀကီး သိပါတယ္

ကမၻာဦးလူတုိ႕လည္း {ဂူနံရံမွာ}
ငယ္ကၽြမ္းမ်က္ႏွာေဝဝါး
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရယ္…
ပါဠိစာလုံးေတြနဲ႔
ငါ့အေပၚ မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႔ဦး…

“ခ်စ္သူကုိေတာင္
ခ်စ္တယ္လုိ႔ မေျပာရဲတဲ့ေကာင္…
ရာစုတစ္ေထာင္ေနရစ္ခဲ့…
ထုိသုိ႕ျဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း”

ျမရာပင္ႀကီးရဲ့
ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံ
ငွက္ဆုိးအုပ္နဲ႔အတူ
ရုတ္တရက္လန္႔ပ်ံသြားတယ္…

ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀
ဆႏၵရဲ့ မေျပလည္မႈ
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ႔ ခ်စ္သူအတြက္ ပန္သစၥာ
ေၾသာ္…ငါ့ကုိေလ…
နားလည္ပါ…နားလည္ပါ…
နားလည္စမ္းပါ…

{5}

အဲ့ဒီေန႔ရက္ေတြမွာ
မာရ္နတ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္က
အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်ပ္တစ္ပုိဒ္ဟာ
ငါ့ကုိ စီးနင္းတုိက္ခုိက္ဖုိ႔
ျမင္းကႀကိဳးတုိ႔ကုိ ျပင္လုိ႔“သ”လုိ႔ေနခဲ့ေပါ့

ဘာပဲေျပာေျပာ
ေရႊနဲ႔စက္ဝယ္လုိ႔ မရတဲ့
ေနာက္ဆုံးကလူရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳမွာ…
သံမႈန္ေတြ ကပ္ပါေနရဲ့
ငါ…ဘာကုိမွ မေၾကာက္ခဲ့ဘူး

ေဟာဒီေလာက ေတာက္ေလွ်ာက္
“ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ႔စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညကျမတ္တယ္”တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကုိ ငါရယ္ေနခဲ့တယ္

“မင္းကေကာ…ဘာလဲ” လုိ႔
အနႏ ၱေတြက ၀ုိ္င္းေမးေတာ့
1…2…3…4…5…
ငါ…အကုန္စဥ္းစားတယ္
6…7…8…9…0…
တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရွိဘူး …

ေသြးနဲ႔ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလုိ
နီလြရွင္းေတာက္
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လွပတဲ့
ႏွလုံးသားက ဂီတသံစဥ္
ႏွင္းဆဝိညာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တုိင္း…ငါ
ဂစ္တာတီးေနမယ္…

က်ဆုံးေတာ့မဲ့ စစ္သူရဲအုိက
ငယ္ဘဝက ဓားနဲ႕ခ်စ္သူကုိ
ျပင္းရွစြာ သတိရလုိက္သလုိမ်ဳိး
နင့္ကုိ ငါသတိရေနတယ္

ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
သစ္ခုတ္သမားေတြ မရွိတဲ့တုိင္းျပည္မွာ
ငါ…လယ္သမား ျဖစ္ခ်င္တယ္ …
နင္…ဘုရင္မ…လာမလုပ္ရဘူးေနာ္

ေတာ္ေတာ္ၾကာ…
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ့ က်င့္ဝတ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္ မပါလုိ႔…
ရြာဇနပုဒ္နဲ႔ မုိးေရထဲ
ငါ…တစ္ေယာက္တည္း
မ်က္ရည္ဝဲေနရပါဦးမယ္…

ငါကလည္း ခက္တယ္…
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕
ေနမဝင္ အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလုိ႔ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကုိ ငါ…ျငင္းတယ္…

အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ
ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ့ ကံေကာ္ရြက္ ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကႀကီးကုိ အမွ်ေဝရင္း
ကာလမ်ားစြာ…ၾကာၿပီေကာေလ…

{6}

ေတာင္ညိဳမွာ ပ်ဳိးတဲ့မုိးေတြ
နင့္မ်က္ႏွာလုံးကုိ တုိးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္

ေဟး … ငါေျပာမယ္ …
… … အက္ဆစ္တိမ္ခုိး…တုိ႔
မုတ္သုန္ကုိ ႏႈိးပါ
ဒီလူဆုိးအတြက္လည္း
မုိးၾကမ္းတုိ႔ တစ္စက္စက္ရြာပါ…

“မထုိက္တန္သူဆုိတာ
လြင့္ေမ်ာရမွာပါပဲ…”
ခြဲခြာျခင္းဟာ …
ခရမ္းျပာက်ည္ဖူးကုိ
အဆိပ္ခ်ဳိေတြ လိမ္းသုတ္
ႏွလုံးသား တည့္တည့္ဆီ
ခ်ိန္ရြယ္ ေမာင္းျဖဳတ္လုိက္တယ္ …

သက္ျပင္းေဝေဝ
ခေရတုိ႕ ႏွင္းစက္ဖားလ်ား
မ်က္ရည္ကုိစားတဲ့
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ စကားမဲ့ည
ငါဟာ … ထက္ပုိင္းခ်ဳိးခံရတဲ့
တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”ပဲ ျဖစ္တယ္

အိပ္မက္ထဲက ကမာၻစစ္လုိ
အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းညေနအုိက…
ေျမကုိရွိခုိး …
ျမဴခုိးတုိ႔ ေပ်ာင္းအိညြတ္တြဲ
လူငယ္ဘဝရဲ့
ညရိပ္တုိ႔ မႈန္ေဝဝမ္းနည္းခဲ့ရတယ္

အခင္ဆုံး မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့
အခင္ဆုံးေတြအေၾကာင္္း ေျပာတုိင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ…မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမယ္…

ၿပီးေတာ့…
ခရိုးခရိုင္…လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္..ကြယ္

အရက္သမားက
သူတစ္ပါးကုိ လြမ္းဆြတ္တာ
ရယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံတစ္ခါရဲ႕
ျပန္မလာတဲ့သူတုိ႔
သိၾကဖုိ႔ေကာင္းတယ္…

ေလညင္းကေလးေရ…
ငါ ခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ ကမာၻရဲ့ထိပ္ထားကုိ
သူ႔ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္ဝဲသြားရုံ
တစ္ခ်က္ေလာက္ အုံ႔သည္း တုိက္ခတ္ေပးပါ…

ေလစီးထဲမွာ
ဖြာၾကဲလွပေနရွာမဲ့
သူ႔ရဲ႕ယ့ေကသာဆံျမကုိ
အေဝးကေန…ရႈိက္ေမႊး လြမ္းဆြတ္ပါရေစဦး ေနာ္…

{7}

အထီးက်န္ေတာင္ကုိ အုပ္စုိးဖုိ႔
နတ္ျပည္က ရြာခ်တဲ့
ငါ့အတြက္…အညတရမိုး…ေရ
ေနပါေစေတာ့ …

အဲဒီညဟာ
တစ္ျခမ္းပဲ့ “လ”က
အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့
အလံမလံမီ “ည”…ျဖစ္တယ္

ျမက္ရုိင္းက…
မုိးကုပ္စက္ဝုိင္းကုိ နမ္းမရသလုိမ်ဳိး
ေနနဲ႔လက…
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကသလုိမ်ဴိး
ရုိးသားစြာ…တုိ႔ေဝးလုိက္ၾကပါစုိ႔

ခ်စ္သူကုိ ျမတ္ႏုိးရုံနဲ႔
အရာရာကုိ လက္ျဖန္႔ မိုးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္
ခု …ခၽြင္းခ်က္နဲ႔ လက္နက္ခ်လုိက္ပါတယ္ …

ေတေလဘ၀ရဲ႕
ပထမဆုရ အမွားေတြကုိ
လြယ္အိတ္ညိဳထဲ ထည့္ၿပီး
မီးအိမ္လက္ဆြဲ…
ရာဇဝင္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္

ထိပ္ထားေရ …
ကေခ်သည္တုိ႔ရဲ့ ေတးေတြနဲ႔
ၿငိမ္ေအးေပ်ာ္ရြင္ ထာဝစဥ္ ခ်မ္းေျမ႕ေစသား …
ေကာင္းေသာ မုိးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း
ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ေစ…
ငါ … ဆုေတာင္းေပးေနမယ္…

ပန္းခူးရင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေနရင္း …
စကားေျပာရင္း …
သီခ်င္းေလးေတြဆုိရင္ …
မင္း …ငါ့ကုိ ေမ့သြားမွာပါ …

ခုေတာ့…သြားေတာ့ေနာ္
ငါ ခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ မိန္းမပ်ဳိကုိ
“ဘဝ” ဆုိတဲ့ မာယာႏုိင္ငံအုိက …
ေစာင့္ႀကိဳလုိ႔ ေနေရာ့မယ္ …
သာမည လမ္းခြဲမွာ …
ဝမ္းမနည္းသလုိ ငါတုိ႔ႏႈတ္ဆက္
မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ
မနက္ျဖန္ခါမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ
မနက္ျဖန္ခါတုိင္းမွာ … ေအာင္ျမင္ပါေစ …
ထိပ္ထားေရ

‌              #တာရာမင္းေဝ